تأثیر تمرین هوازی تناوبی بر برخی فاکتورهای عملکردی، ابعاد کیفیت زندگی، خستگی و خواب بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس (ms) یک بیماری خودایمنی و مزمن سیستم عصبی مرکزی است. خستگی شایع ترین علت ناتوانی در افراد مبتلا به ms است و ممکن است با اختلالات خواب تشدید گردد و کیفیت زندگی این بیماران را کاهش دهد. باتوجه به اثرات مثبت فعالیت ورزشی در مبتلایان به ms به عنوان یک درمان مکمل، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات هوازی اینتروال بالاتنه و پایین تنه بر شدت خستگی، کیفیت زندگی، خواب و عملکرد بیماران زن مبتلا به ms انجام گرفت. مواد و روش ها: مطالعۀ حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون می باشد. بیست وپنج زن داوطلب و مبتلا به ms با edss≤3 به طور تصادفی به دو گروه تجربی (دوازده نفر) و کنترل (ده نفر) تقسیم شدند. تمامی شرکت کنندگان در قبل و پس از دورۀ تمرینی، پرسش نامه های کیفیت زندگی (msqol-54)، شدت خستگی (fss) و کیفیت خواب را تکمیل کردند و vo2max، حداکثر توان پا، دست و عملکرد آن ها مورد بررسی قرار گرفت. گروه تجربی به مدت هشت هفته (سه بار در هفته) به انجام تمرینات هوازی اینتروال بالاتنه و پایین تنه با دوچرخۀ ارگونومتر دستی و پایی پرداختند. داده ها با استفاده از آزمون های تی وابسته، تی مستقل و تحلیل واریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که پس از هشت هفته تمرین هوازی اینتروال بالاتنه و پایین تنه، شدت خستگی در گروه تمرین، کاهش و ابعاد کیفیت زندگی، عملکرد و vo2max بیماران به طور معناداری افزایش یافت (5/0≥p)؛ اما تغییری در کیفیت خواب بیماران مشاهده نشد (5/0≤p). نتیجه گیری: تمرینات هوازی اینتروال بالاتنه و پایین تنه موجب بهبود ابعاد کیفیت زندگی، عملکرد، vo2max و کاهش خستگی که از مشکلات عمدۀ افراد مبتلا به ms به شمار می رود، می شود و منجر به ارتقای عملکرد جسمی و روحی آن ها می گردد.